Odliczeniu od podstawy opodatkowania (dochodu) podlegają składki do ZUS, o których mowa w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.):

• zapłacone w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
• potrącone w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, od przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Odliczenie od dochodu nie dotyczy składek:

1. których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku,
3. zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów,
4. zwróconych podatnikowi w jakiejkolwiek formie,
5. odliczonych od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wysokość odliczenia ograniczona jest  wyłącznie wysokością uzyskanego dochodu.

Odlicza się kwotę faktycznie poniesionego wydatku.  Dowodem może być każdy dokument stwierdzający poniesienie wydatku.

Realizacja odliczenia w trakcie roku podatkowego następuje przy obliczaniu zaliczek na podatek:

• przez płatników,
• przez podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej lub z najmu, dzierżawy,
• przez podatników osiągających dochody bez pośrednictwa płatnika: ze stosunku pracy z zagranicy, z emerytur i rent z zagranicy, z działalności wykonywanej osobiście.

Po zakończeniu roku podatkowego kwoty odliczeń należy wykazać w zeznaniu podatkowym PIT‑36, PIT‑36L, PIT‑37.

Podstawa prawna: art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych